Donderdag is hoogdag, want dan is het markt!
Ze mag dan wel de 70 naderen, uitgebold is ze nog lang niet! Marie Claire Van Hoorebeke is een gekend gezicht in Eeklo, waar ze zich vooral in de Sint-Jozefwijk tomeloos inzet voor al wie het nodig heeft.
“Ik woon al 57 jaar op de Sint-Jozefparochie en al 49 jaar in het Wilgenpark. Ik groeide hier op in de wijk, samen met mijn zus en twee broers. Mijn vader was kleermaker, mijn moeder was naaister, een goed duo! Ik bracht mijn jeugd door in Eeklo en ging eerst naar de Kloosterschool van Ten Doorn, dan naar Sint-Anna en dan nog twee jaar middelbaar op het Atheneum in de Eikelstraat. Ik werd rot verwend door mijn broers en zus, zij zijn 5, 9 en 15 jaar ouder dan mij!”, vertelt Marie Claire. “Ik heb één zoon en drie kleinzonen, die ik doodgraag zie. Eén keer in de week komen ze bij oma en opa eten, maar da’s lang niet het enige dat ik om handen heb!”
Ze werkte bij Johnson Controls en is sinds 5 jaar gepensioneerd. Maar zich vervelen doet ze zeker niet! “Toen ik even werkloos was, ben ik beginnen werken bij een Plaatselijk Werkgelegenheidsagentschap (PWA). Ik deed veel recepties voor Stad Eeklo, ik maakte deel uit van de bewonersraad voor samenlevingsopbouw. En van de ene job, kwam ik bij de andere terecht. Ik werd voorzitster bij Buren voor Buren, waar ik de kans kreeg om met kansarme gezinnen te werken. Door corona haakten veel oudere vrijwilligers af, jammer genoeg!”, klinkt het. “Door die samenwerking, kwam ik in contact met de jeugddienst. Zij kwamen ook altijd op onze vergaderingen en omdat we ons wouden richten op jonge gezinnen met kinderen, sloegen we de handen in elkaar. We organiseerden toen samen activiteiten en hadden een heel aangenaam contact. Nu nog weten ze mijn man en mij te vinden, we gaan graag op pad om bus-aan-bus te gaan flyeren voor hen, bijvoorbeeld voor Trap ’t Af in september!”
“Na Buren voor Buren, ben ik in de vergaderingen van Zorgzame Buurten beland en daar ben ik nog steeds volop mee bezig. We organiseren maandelijks activiteiten, denk maar aan een Buurtsoepé. ’t Is moeilijk om veel volk op de been te krijgen. Velen zijn jong en druk bezig, maar er zijn er ook die heel weinig sociaal contact hebben. De inwoners van het Wilgenpark zijn heel divers, ’t is moeilijk om binnen te geraken. Maar daardoor doet het des te meer deugd als we volk op straat krijgen!”, vertelt ze trots.
“Tot slot ben ik ook straatambassadeur, ik ben eigenlijk een soort aanspreekpunt voor iedereen in de buurt. Een nieuwe identiteitskaart nodig? Ah, daarvoor moet je op dienst Burgerzaken zijn. Een kraan die lekt of een deur die niet goed sluit? Wij sturen hen door naar de juiste persoon. Het hoort er allemaal bij!”, legt ze uit.
“Het zijn allemaal verschillende dingen en er is constant wel iets, maar het is nooit overdreven, ’t is allemaal mooi verdeeld. Ik kom overal volk tegen, ik ben altijd op de baan, ik heb er echt plezier aan en geniet ervan om dat allemaal te kunnen doen voor Eeklo en de buurt. Ik krijg heel veel appreciatie en ze weten perfect wat ze aan mij hebben, dat doet deugd. Ik doe het allemaal graag, maar als ik mag kiezen, dan kies ik voor de recepties voor de stad, daarvoor mogen ze me nog vele jaren bellen! De dankbaarheid is enorm. Zolang ik me goed voel, zal ik al dat vrijwilligerswerk met plezier verderzetten, want het voelde nooit aan als een verplichting!”,
“We blijven graag in de buurt. Wandelen doen we liefst in het bosje van AZ Alma of in ’t Galgenhof, we hebben een vast toertje. En donderdag is hoogdag, want dan is het markt! Door wind en regen, niets houdt ons tegen. Vaak kom ik met lege handen thuis, doordat ik zo vaak heb staan babbelen, maar ’t is het leukste moment van de week!”, besluit ze.
